Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Οι (φυσιολογικές) απολύσεις των δημοσίων και των τραπεζικών

Σήμερα, ερευνώντας την τρέχουσα επικαιρότητα, εντόπισα δύο πολύ ενδιαφέροντα δεδομένα.

Κατα πρώτον, ο μέσος μισθός είναι χίλια οχτακόσια ευρώ !
[ διάβασε το άρθρο ]
Εξαιρετικό στοιχείο, άν λάβουμε υπόψην τις στρατιές των ανέργων και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το πώς εξήχθη αυτός ο αριθμός, κάτι που δυστυχώς δεν εξηγείται στο δημοσίευμα !

Κατα δεύτερον, πρέπει να φύγουν τρείς χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι !
Το δεδομένο αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό γιατί με την πολύχρονη εμπειρία μου μεταφράζεται σε πάγωμα στις προσλήψεις των χαμηλόμισθων ούτως ώστε να συνεχίσουν οι υψηλόμισθοι να απολαμβάνουν τα "κεκτημένα" τους".

To 1995, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, μας δίδαξαν την αρχή της σπανιότητας.
Όλοι οι πόροι (χρήμα, φαϊ, εργασία) είναι σπάνιοι. Επομένως όταν δεν κατανέμονται ορθά, κάποιος θα έχει πλεόνασμα και κάποιος έλλειμμα. Όταν δε κατανέμονται ασύδοτα, κάποιοι τους συγκεντρώνουν στα χέρια τους και κάποιοι άλλοι την ίδια ώρα πεθαίνουν απο την πείνα. Εναπόκειται επομένως στην κάθε κρατική μηχανή να διαχειριστεί σοφά αυτούς τους πόρους. Στην αντίθετη περίπτωση έχουμε το φαινόμενο της εξάντλησης τους.

Ένα εξαιρετικά απλό παράδειγμα. Είναι μαθηματικώς αδύνατο να συντηρείς δημοσίους υπαλλήλους, πανεπιστημιακούς και τραπεζικούς με μισθούς πέντε, εφτά και εννιά χιλιάδων ευρώ σε μια κοινωνία που δεν παράγει αυτά τα χρήματα. Συμπληρωματικά, όσο επιδιώκεις να διατηρήσεις ένα τέτοιο σύστημα, αυξάνεις τις πιθανότητες μιας ραγδαίας κατάρρευσης, εξαιτίας της κατάχρησης των διαθέσιμων πόρων σου και της επιδείνωσης των ανισοτήτων. Είναι επίσης μαθηματικώς αδύνατο να έχει ένας υψηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος, ένας πανεπιστημιακός ή ένας τραπεζικός δεύτερη δουλειά και δεύτερο εισόδημα σε μια κοινωνία όπου ένας σημαντικός αριθμός οικονομικά ενεργών ατόμων βρίσκεται στην ανεργία. Είναι εξαιρετικά προκλητικό οι κρατικές αρχές να αγνοούν επιδεικτικά αυτά τα στοιχειώδη δεδομένα γιατί ενδέχεται να βρεθούν προ εκπλήξεως (όπως και βρεθήκαμε το τελευταίο έτος). Η μόνη ταχεία διόρθωση ήταν η φορολόγηση των εχόντων και η διανομή στους μή έχοντες ώστε να διατηρηθεί η συνοχή της κοινωνίας. Στη δική μας κοινωνία, είναι μια βασική ευθύνη της κυβέρνησης και δευτερευόντως της Βουλής των Αντιπροσώπων. Κάτι που μέχρι και σήμερα επιδεικτικά και προκλητικά δεν εφαρμόστηκε.

Στοχευώ συγκεκριμένα αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων επειδή είναι οι βασικοί ευνοούμενοι της κοινωνίας μας και έχουν άμεση δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τα "κοινά αγαθά" όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια με τις κλειδωμένες τους αυξήσεις. Ακόμα χειρότερα, άν για παράδειγμα ένα άτομο αυτής της κατηγορίας έχει τη δυνατότητα να ιδιοποιηθεί μια κρατική ή μια κοινοτική χρηματοδότηση, τη στερεί την ίδια ώρα απο ένα άλλο μέλος της κοινωνίας. Συγκεκριμένο δείγμα είχαμε κατα το 2011 που ένας πακτωλός κοινοτικών χρηματοδοτήσεων δεν έφτασε στους τελικούς αποδέκτες με τις συνέπειες που ζήσαμε πέρσι.

Απο την άλλη μεριά, το αποκλεισμένο μέλος έχει δύο μόνο επιλογές :
Αποδέχεται την ασυδοσία και πεθαίνει απο την πείνα ή (άν μπορεί) μελετά όλες τις διεξόδους και εγκαταλείπει αυτό το σύστημα για να γλυτώσει. Εγκαταλείποντας το προβληματικό σύστημα, το σύστημα παύει να  τροφοδοτείται πλέον απο τα "κορόιδα" και επομένως διαλύεται με αργούς ή ταχείς ρυθμούς. Εμπειρικά, οι νεότερες ηλικίες, έχοντας συνειδητοποιήσει την απουσία ευοίωνου μέλλοντος στον τόπο τους, παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο για κάτι καλύτερο.

Το 2013 ήταν για μένα ένα έτος - σταθμός. Ανακάλυψα την έννοια της "προσχεδιασμένης αποτυχίας". Ανακάλυψα, πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ήμουν ένα κορόιδο ενός ασύδοτου συστήματος. Αυτή τη στιγμή, έχοντας συνειδητοποιήσει ξεκάθαρα την πρώτη επιλογή, επέλεξα να δουλεύω πάνω στη δεύτερη.

Το σημερινό κείμενο στηρίζεται πάνω στη Θεωρία της Τραγωδίας των Κοινών Αγαθών (Tragedy of the Commons) και τις φυσιολογικές συνέπειες που επιφέρει.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Συμβουλές αειφορίας και συμβουλές κατάρρευσης

Τις τελευταίες μέρες καλούμαι σε καθημερινή βάση να εξηγήσω πώς γίνεται να ζητούνται συνεχώς θυσίες απο μέρους των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων και των ανέργων αλλά αυτές να μην αγγίζουν ποτέ τους πραγματικά έχοντες. Η απάντηση μου είναι πολύ απλή αλλά και πολύ πικρή..

Για μια πολύ μεγάλη σειρά ετών όλοι όσοι είχαν προνομιακή πρόσβαση στο σύστημα ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΝ συνεχείς αυξήσεις. Οι συνεχείς αυξήσεις μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο εξαιτίας της αύξησης της παραγωγικότητας και της κερδοφορίας. Όσο εισρέει ζεστό χρήμα στα δημόσια ταμεία δύναται να μετατραπεί είτε (-) σε επενδύσεις, προς διατήρηση ή προστασία της αειφορείας είτε (-) σε μισθολογικές αυξήσεις, προς εξυπηρέτηση των ψηφοθηρικών επιδιώξεων των εκάστοτε κυβερνώντων.

Σε κάποια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή που η παραγωγικότητα και η κερδοφορία δεν επιτυγχάνονταν πλέον η τότε κυβέρνηση προχώρησε στη σύναψη δανείου απο τη Ρωσία.
Ήταν μια κομβική στιγμή καθώς με εκείνο το δάνειο υπήρχαν δύο πιθανότητες:
Η πρώτη, παρέπεμπε σε επενδύσεις ανασυγκρότησης της οικονομίας. Η δεύτερη, παρέμεμπε στη συνέχιση της επικρατούσας κατάστασης των αστόχευτων κατασπαταλήσεων που ακολουθούσαν, πιστοί στα βήματα των προκατόχων τους.

Το σύστημα μας, σε εκείνη τη χρονική στιγμή, μετατράπηκε ξεκάθαρα απο βιώσιμο σε σύστημα Πόνζι. Όσοι είχαν προνομιακή μεταχείριση συνέχισαν να απολαμβάνουν τα "κεκτημένα" τους αλλά όσοι ήταν εκτός του κυκλώματος απορούσαν με το ασύλληπτης εξαπάτησης αυτό φαινόμενο. Οι γνώστες των φαινομένων Πόνζι αναγνώρισαν τότε την αρχή του τέλους.

Πώς ακριβώς λειτουργεί ένα σύστημα Πόνζι : 

Σκεφτείτε για μια στιγμή ένα κόσμο όπου υπάρχουν εσαεί προνομιούχοι που όμως στηρίζονται σε βάρος μιας μάζας. Μιας μάζας που με τη δική της συνεισφορά δίνει αυξήσεις στο εισόδημα μιας πολύ μικρης ομάδας προνομιούχων.

Ένα κόσμο όπου οι προνομιακοί μισθοί των χιλιάδων ευρώ δικαιούνται συνεχών αυξήσεων, οι μισθοί των μερικών εκατοντάδων ευρώ παραμένουν σταθεροί ή μειώνονται και οι συντάξεις των εκατοντάδων ευρώ παραμένουν σταθερές ή μειώνονται.

Έναν κόσμο όπου δικαιούχοι είναι μόνο τα μέλη της επικρατούσας ελίτ! Αυτά τα συστήματα καταρρέουν μόλις η μάζα αδυνατεί να συνεισφέρει πλέον στη διατήρηση της επικρατούσας κατάστασης. Συνήθως οφείλεται στη μείωση της καταναλωτικής δαπάνης που επιφέρει το φαινόμενο της δραματικής αύξησης της ανεργίας. Οι πολλοί δεν εισφέρουν πλέον, οι λίγοι συνεχίζουν να εισπράττουν αυξήσεις όσο μπορεί το κράτος να δανείζεται.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα Πόνζι καταρρέουν εύκολα στον ιδιωτικό τομέα αλλά είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα στον δημόσιο.

Σε μια εργασία που έκανα προ κάποιων ετών για το φαινόμενο της οικονομικής κατάρρευσης είχα καταλήξει στο συμπέρασμα της απληστείας και της βλακείας. ΑΠΛΗΣΤΕΙΑ επειδή εσύ κρίνεις ότι δικαιούσαι αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα αυτός που σου τα δίνει. ΒΛΑΚΕΙΑ επειδή νομίζεις ότι αυτό το σύστημα μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Με μια καινούρια ανάλυση που έκανα πιο πρόσφατα, ανακάλυψα μια καινούρια παράμετρο η οποία μου είχε διαφύγει. Η παράμετρος αυτή είναι η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ! Δικαιούσαι να στηρίζεσαι στα προνόμια της απληστείας και της βλακείας ΓΙΑ ΟΣΟ ΧΡΟΝΟ η διαφθορά του συστήματος σου, σου το επιτρέπει.

Και όπως αναφέρει και ο ποιητής, όσο είσαι αφοσιωμένος στην επιδίωξη σου να αλυσοδέσεις τον Ελλήσποντο, πρέπει να είσαι και έτοιμος αντίστοιχα για το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.. 

Αφιερωμένο σε όσους επιτρέπεται ακόμη να είναι διεφθαρμένοι και, ακόμη περισσότερο, σε αυτούς που περιμένουν τη διόρθωση της σημερινής ασυδοσίας.

( Στόχος - νούμερο δύο - της νέας χρονιάς: ΚΑΝΕ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΑΒΟΛΑ.. )

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η πραγματική αξία των 15 ευρώ και το αόρατο χέρι

Πριν απο είκοσι περίπου χρόνια που ήμουν μαθητής, το μηνιαίο κόστος της μαθητικής κάρτας λεωφορείου ήταν (άν θυμάμαι καλά..) δεκαπέντε λίρες. Λίγο-πολύ, όλοι μπορούσαν να τα πληρώσουν. Η λίρα είχε μια κάποια αξία, οι μισθοί ήταν ας πούμε αξιοπρεπείς.. 

Στις μέρες μας, οι μαθητές καλούνται να πληρώσουν δεκαπέντε ευρώ για την μηνιαία κάρτα. Εκ πρώτης όψεως το ποσό φαίνεται χαμηλό εως και αστείο.  Ωστόσο, άμα αναλογιστούμε τα σημερινά ποσοστά ανεργίας και τις μειώσεις των μισθών στην πλειοψηφία του λαού το ποσό αυτό είναι δυσβάστακτο.

Μπορεί όμως να το καταλάβει αυτό το ζήτημα ο κάθε "έχων" ; Μπορεί ένα άτομο που συνήθισε να αμοίβεται με πέντε, εφτά η δέκα χιλιάδες ευρώ το μήνα να καταλάβει αυτόν που αμοιβόταν με δύο χιλιάδες ευρώ και σήμερα παίρνει μόλις χίλια ή, ακόμα χειρότερα, αυτόν που ζεί απο το ταμείο ανεργίας και πρέπει να συντηρήσει τρία, τέσσερα ή πέντε στόματα ; Θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατο. Ή και άν το αντιλαμβάνεται, δεν θέλει να το ομολογήσει, για ευνόητους λόγους.. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μαρία Αντουανέττα έφυγε με την απορία γιατί ο λαός της δεν έτρωγε παντεσπάνι.

Επομένως τα όσα θλιβερά γεγονότα βιώσαμε λόγω της αγανάκτησης των μαθητών είναι ασήμαντα στα όσα αναμένονται. Η ασυδοσία, δίνει σιγά σιγά έδαφος στην αγανάκτηση και την παρεκτροπή. Και η παρεκτροπή θα δώσει χώρο στην επαναρύθμιση της τάξης.

Προσωπικά, έμαθα να πιστεύω στο αόρατο χέρι.. 

Όταν φουσκώνεις τεχνητά ένα χρηματιστήριο, εύλογα θα ξεφουσκώσει. 

Όταν δημιουργείς μια τάξη προνομιούχων σε βάρος της μάζας, θα έρθει μια μέρα που θα δημιουργήσεις χρηματοδοτικό κενό και θα οδηγηθείς στη χρεοκοπία. 

Όταν συγκαλύπτεις ένα βιασμό, εύλογα θα τους αυξήσεις και θα εκτεθείς όχι μόνο στον μικρόκοσμο σου αλλά και στις γειτονικές χώρες που θα σου ζητούν εξηγήσεις. 

Όταν συγκαλύψεις μια σειρά κλοπών θα έρθει μια μέρα που οι κλοπές θα είναι ο κανόνας και θα ψάχνεις να βρείς την άκρη του νήματος, σε ένα κόσμο γεμάτο κλέφτες.

Και το αόρατο χέρι θα επιτελέσει το έργο του. Γιατί εσύ, που έπρεπε να το επιτελέσεις, ως μέρος των καθηκόντων σου, πληρωνόσουν για να παρασιτείς..




Αφιερωμένο στον Άνταμ Σμιθ..

 

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Αποτυχία, καθυστέρηση, διάλυση

Λόγω της έλευσης του νέου χρόνου αποφάσισα να φανώ γενναιόδωρος. Έχω ένα επτασφράγιστο μυστικό και σκοπεύω να σας αποκαλύψω ! Πιστεύω στους φύλακες-αγγέλους! Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος και δεν νομίζω (πλέον) ότι είναι μόνο στη φαντασία μου.

Ο πρώτος μου φύλακας-άγγελος λέγεται Ντέλια Βελκουλέσκου. Κυκλοφορεί ανάμεσα μας και έχει μέχρι στιγμής κάνει για μένα όσα δεν έχουν κάνει όλοι αυτοί που ψήφιζα κατα καιρούς. Απλώνει το χέρι της και δίνει διαταγές στο τρισάθλιο κράτος μου. Διατάζει αυτό το κράτος - απατεώνα να κάνει ότι πρέπει να κάνει για να πάρω σύνταξη όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, να κάνει δηλαδή οικονομία και ορθολογιστική διαχείριση των χρημάτων που μου αρπάζει. Τους λέει ότι πρέπει να κάνουν δίαιτα και περισυλλογή. Διότι, για ένα περίεργο λόγο, παρότι κατα πλειοψηφία ήταν άχρηστοι με πιστοποιητικό, αυτο-βαφτίζονταν εξαίρετοι, διορίζονταν αναμεταξύ τους και έπαιρναν αβέρτα αυξήσεις απο λεφτά που ΔΕΝ υπήρχαν. Νομίζοντας, κατα πρώτον ότι είμαστε ηλίθιοι και, κατα δεύτερον, ότι δεν τους πήραμε είδηση..

Βέβαια, άν δούλευε λίγο περισσότερο για το δικό μου συμφέρον, θα φρόντιζε να μυριστεί την απάτη έγκαιρα και να προλάβει τα χειρότερα. Είτε πάλι, μετά την πλήρη χρεοκοπία μας, να κόψει περισσότερα απο τους έχοντες και στοιβάζοντες και όχι απο τον απλό κόσμο που υποφέρει και στερείται απο χρόνια. Ας ελπίσουμε να το πάρει έγκαιρα είδηση, ότι για να πετύχει τους αριθμούς της πρέπει να αναζητήσει, να διεκδικήσει και πάρει απο το λίπος και όχι απο το κόκκαλο, όπως άλλωστε μας διδάσκει και η διεθνής ιστορία. Η Ντέλια θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή πρόεδρος. Στο κάτω-κάτω δουλεύει για το καλό μου, το μέλλον μου και τη σύνταξή μου, αυτά που θα'πρεπε να έκαναν διαχρονικά οι δήθεν "ηγέτες" μας.

Ο δεύτερος φύλακας-άγγελος λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι ιδιαίτερα δραστήρια όσο η Ντέλια αλλά το παλεύει (και κατα κάποιο έτερο τρόπο, την αναγκάζω να το παλέψει). Θα μπορούσε να δουλεύει καλύτερα απο τη Ντέλια και να μην φτάναμε στη Ντέλια. Έλα όμως που δεν το έκανε. Ίσως πάλι, να φταίει το ότι τόσα χρόνια δεν απαιτούσα να το κάνει. Άν το έκανε πάντως, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικό θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα άν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίνονταν στους πραγματικούς δικαιούχους και όχι στις εθνικές ελίτ. Δεν θα είχαμε τις ανισότητες που έχουμε άν υπήρχε στοιχειώδης έλεγχος. Θα είχαμε πραγματική ανάπτυξη, καλύτερη δικαιοσύνη, λιγότερες πιθανότητες αποτυχίας. Η σημερινή αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν το αποτέλσμα της τυφλής εμπιστοσύνης που έδειχνε στη διαχείριση των κοινοτικών πόρων απο τις εθνικές ελίτ, κυρίως όταν αυτές λειτουργούσαν με ξεκάθαρα ολιγαρχικά κριτήρια και παντελή περιφρόνηση των κανόνων. Στην Ελλάδα, με τόσα χρόνια παραμονής στην Ένωση, μόλις τώρα άρχισαν να αποκαλύπτονται οι ασυδοσίες [διάβασε άρθρο Sigmalive/Protothema]. Σκεφτείτε πόσα χρόνια θα πάρει να φανεί η αντίστοιχη ασυδοσία στην Κύπρο άν δεν το ψάξουμε ή άν δεν το επιδιώξουμε..  

Λόγω της έλευσης των επόμενων ευρω-εκλογών έκανα μια ανασκόπηση στην τελευταία πενταετία. Σκεφτείτε την εναρμόνιση που θα πετύχαιναν οι επι μέρους αγορές άν πετύχαιναν το κοινό μισθολόγιο, την ενιαία εκπαίδευση, την βιώσιμη ανάπτυξη, την πάταξη της ασυδοσίας. Η αποτυχία της  Ευρωπαϊκής Ένωσης την οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο και τις διαδοχικές εθνικές χρεοκοπίες. Έφτασε πλέον σε ένα κομβικό σημείο όπου είτε θα κάνει τη δουλειά της όπως έπρεπε να την κάνει απο την αρχή είτε θα το διαλύσουμε. Στο κάτω κάτω ο κόσμος κουράστηκε. Στις επόμενες ευρω-εκλογές έχουμε τη δυνατότητα να εκλέξουμε τους ηγέτες για την ευρύτερη μας ανασυγκρότηση ή τους ολιγάρχες των επι-μέρους ελίτ που θα συνεχίσουν τη σημερινή κατάσταση. Είναι η πιο καλή ώρα είτε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, είτε για να δώσουμε τόπο σε ένα βελούδινο διαζύγιο. Προσωπικά, θεωρώ ότι το διαζύγιο με την Ευρώπη και η επιστροφή στα εσωστρεφή έθνη-κράτη θα εξαφανίσει πλήρως τη διαφάνεια και τις όποιες πιθανότητες ισότιμης δικαιοσύνης και ευημερίας. Οι εθνικές ελίτ ποτέ τους δεν ενδιαφέρονταν για κάτι τέτοιο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάστηκε πριν τόσες δεκαετίες στοχεύοντας σε μιά καλύτερη και πιο δίκαιη ευρωπαϊκή κοινωνία. Όσο όμως αφήνει ανεξέλεγκτη τη δύναμη και τη ρευστότητα στις εθνικές ολιγαρχικές ελίτ, και, όσο αρνείται να το συνειδητοποιήσει και να το διορθώσει, ο θάνατός της είναι αναπόφευκτος.

Καλή χρονιά και καλή ψήφο..

( Στόχος - νούμερο ένα - της νέας χρονιάς: ΠΑΨΕ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ.. )