Σήμερα, για άλλη μια φορά, συνειδητοποίησα πόσο λίγο έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Αφορμή της νέας μου "ανακάλυψης" ήταν οι λαμπρατζιές. Ένα έθιμο για το οποίο είμαστε περήφανοι καθώς δεν ψάξαμε ποτέ το πόσο επικίνδυνο είναι για την υγεία μας. Ίσως τελικά, αυτός ο λαός να αρέσκεται στο μέτριο επίπεδο που κληρονόμησε και να επιδιώκει να παραμείνει σε αυτό, με το όποιο κόστος. Την ίδια ώρα που ο παθιασμένος παροξυσμός της μάζας επιδιώκει να διαιωνίζει τις..."καλές" μας συνήθειες που πρέπει να τηρούνται και να διαιωνίζονται..
Το 2011, στην περίοδο του προεκλογικού παροξυσμού, παρευρέθηκα αναγκαστικά στη λαμπρατζιά ενός χωριού. Τονίζω τη λέξη "αναγκαστικά" επειδή μια πάγια συνήθεια μου είναι να αποφεύγω τα σημεία με τις λαμπρατζιές με το ίδιο πάθος που ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι. Ξύλα, θρανία, πόρτες είχαν δημιουργήσει ένα κοκτέιλ τοξικότητας που εκτοξευόταν σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων, δημιουργώντας ένα τοξικό σύννεφο που κολλούσε στα σπίτια του χωριού, σαν φυσικό μέρος της καθημερινότητας τους. Την ώρα που εγώ προσπαθούσα να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αρκετοί γονείς έπαιρναν τα παιδάκια τους όλο και πιο κοντά για να απολαύσουν το "θέαμα".
Ήταν αρκετά τραγικό το να βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Λίγα χρόνια μετά, τα παιδάκια αυτά θα παρουσιάζουν αναπνευστικά προβλήματα όμοια με αυτά που αναπτύσσουν οι περίοικοι των σκουπιδότοπων, ή οι παθητικοί καπνιστές στους εσωτερικούς χώρους, άλλης μιας θλιβερής κατάστασης που δεν θέλουμε να εξαλείψουμε και για άλλη μια φορά ένας δημοσιογράφος θα "ανακαλύπτει" την τασιηνόπιττα με το να αναζητεί μέσα απο ένα ευκαιριακό του δημοσίευμα τις λύσεις που κανένας δεν θα θέλει να δώσει, για να μην στερήσει απο το λαό του το "θέαμα" ή τα όποια οικονομικά οφέλη απολαμβάνει απο την ισχύουσα κατάσταση..
Ήταν αρκετά τραγικό το να βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Λίγα χρόνια μετά, τα παιδάκια αυτά θα παρουσιάζουν αναπνευστικά προβλήματα όμοια με αυτά που αναπτύσσουν οι περίοικοι των σκουπιδότοπων, ή οι παθητικοί καπνιστές στους εσωτερικούς χώρους, άλλης μιας θλιβερής κατάστασης που δεν θέλουμε να εξαλείψουμε και για άλλη μια φορά ένας δημοσιογράφος θα "ανακαλύπτει" την τασιηνόπιττα με το να αναζητεί μέσα απο ένα ευκαιριακό του δημοσίευμα τις λύσεις που κανένας δεν θα θέλει να δώσει, για να μην στερήσει απο το λαό του το "θέαμα" ή τα όποια οικονομικά οφέλη απολαμβάνει απο την ισχύουσα κατάσταση..
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλη η Κύπρος είναι μιά απέραντη λαμπρατζιά και έτσι θέλει να παραμείνει. Καίει παντού, σε καθημερινή βάση και με κάθε τρόπο την ίδια ώρα που ο πάνσοφος αυτός λαός επιλέγει να σφυρίζει αδιάφορα. Η τραγική ειρωνεία σε αυτό τον τόπο έχει να κάνει με το ότι αποδεχόμαστε τα έθιμα, τις συνήθειες και δίνουμε με την ανοχή μας και την παθητικότητα μας νομιμοποίηση σε κάθε τί το άνομο, το παράνομο και το ανήθικο μέχρι την επόμενη μας συμφορά.
Ένα πιο μοντέρνο έθιμο απο τη λαμπρατζιά είναι η συνήθεια μας να ψηφίζουμε τους ανικανότερους των ανικάνων. Τους ψηφίζουμε με τέτοιο πάθος που μετά, την ώρα της αποκάλυψης της ηλιθιότητας μας πρέπει να σιωπήσουμε αφού εμείς προκαλέσαμε, με τις δικες μας επιλογές, τις συνέπειες που βιώνουμε. Γι αυτό, στα χρόνια της νεαρής μας δημοκρατίας ξεκινήσαμε απο τη διαίρεση του 1963, προχωρήσαμε στην εισβολή του 1974, τη λεηλασία του χρηματιστηρίου την περίοδο του 1999, τον ΉΛΙΟ, το Μαρί και την απόλυτη χρεοκοπία μας πέρσι.
Η λύση είναι μία. Θα ξεκινήσει τη μέρα που θα αποφασίσουμε ότι η κάθε "λαμπρατζιά" που εμείς θεωρούμε "έθιμο" είναι μια επικίνδυνη συνήθεια που θα πρέπει επιτέλους να τελειώσει.. Για το δικό μας, αυριανό, καλό..
