Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ανατομία ενός εγκλήματος : Προσβασιμότητα

Μία εξαιρετικά χρήσιμη έννοια, που ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια, είναι το Whistleblowing. Η πρώτη φορά που γνώρισα την έννοια ήταν σε μια ανάρτηση του τότε επιτρόπου Περιβάλλοντος, Χαράλαμπου Θεοπέμπτου [ διάβασε το σχετικό δημοσίευμα του ]. Ο Επίτροπος ασχολήθηκε τότε με το φαινόμενο των σκανδάλων, τη συγκάλυψη τους απο το κάθε κέντρο συμφερόντων και την τελική αποκάλυψη τους απο ένα άτομο ή ομάδα, ενέργεια που βασίζεται στο έννομο συμφέρον της κάθε εύρυθμης κοινωνίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε σχετική νομοθετική πράξη το 1998 [ διάβασε εδώ.. ]. Σκεφτείτε λοιπόν ότι άν είχαμε την αντίστοιχη νομοθετική πράξη απο τότε θα είχαμε επίσης τη δυνατότητα να ελέγχουμε και να αποκαλύπτουμε έγκαιρα τα όσα προβλήματα και σκάνδαλα επακολούθησαν, στηριζόμενοι στο έννομο μας συμφέρον, δικαίωμα τόσο προσωπικό όσο και εθνικό. Βάσει μιας πρόχειρης λίστας (στηρίζομαι εν μέρει στο εξαιρετικό βιβλίο της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, "Όσα Συζητήσαμε") θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε περιληπτικά - τη λεηλασία του Χρηματιστηρίου, - την προβληματική πορεία της ΗΛΙΟΣ, - τις δύο προηγούμενες (ανεπίσημες..) χρεοκοπίες μας, - τη θυματοποίηση 13 αδικοχαμένων ψυχών στο Μαρί, - την καλοσχεδιασμένη λεηλασία του τραπεζικού μας τομέα, - την περσινή μας (επίσημη) χρεοκοπία..

Δυστυχώς όμως, η κάθε συγκάλυψη ή η κάθε αποκάλυψη των όποιων προβλημάτων ή/και σκανδάλων στηρίζεται πρώτιστα στην πολιτική ωριμότητα και τη θέληση του κάθε λαού. Είναι αυτονόητη η εφαρμογή κάθε θεσμού ή/και νόμου διαφάνειας σε χώρες με προηγμένη ωριμότητα και θέληση για πραγματική δημοκρατία και ισονομία, όπως και η απουσία ή / και το κουκούλωμα σε χώρες με αυξημένα επίπεδα διαφθοράς. Είναι πολύτιμο στοιχείο το ότι και με ευρωπαϊκή επιβεβαίωση πλέον εμείς ανήκουμε στους διεφθαρμένους και τους λάτρεις του κουκουλώματος.

Ένα σκάνδαλο (μικρού μεγέθους για τα δικά μας πρότυπα..) το οποίο μέλετησα απο τη δημιουργία του ήταν ο κόμβος του ΓΣΠ. Κακοσχεδιασμένος και εκτός των προτύπων κινητικότητας. Κάθε φορά που περνώ και διαπιστώνω το τελικό αποτέλεσμα αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι για μια χώρα να παράξει ποιότητα για το μέλλον της. Το αποτέλεσμα, άν το αξιολογήσεις στα κυπριακά μέτρα, δεν είναι κακό. Άν όμως το συγκρίνεις με ένα αντίστοιχο έργο στη Βουδαπέστη  είναι τραγικό εως και εγκληματικό. Η ανακατασκευή της Θεμιστοκλή Δέρβη είναι το δεύτερο σκάνδαλο. Κάναμε ένα εξαιρετικά φαρδύ δρόμο, χωρίς στοιχειώδες πεζοδρόμιο ! Και η κοινωνία μας το αποδέχτηκε σαν κάτι το φυσιολογικό και χωρίς διαμαρτυρία ! Ευχάριστη νότα, μετα απο τόσες δεκαετίες, η τοποθέτηση διάβασης πεζών μέσα στη λεωφόρο Μακαρίου. Κάποιος ανακάλυψε (στες εννιά του μακαρίτη, ώς συνήθως..) ότι έπρεπε να γίνει κάτι που να μειώνει την ταχύτητα και να αυξάνει την ασφάλεια των πεζών. Έστω και τώρα που ο κόσμος σταμάτησε να κυκλοφορεί εκεί. Άς ελπίσουμε να καταφέρουν να δημιουργήσουν και ένα στοιχειώδες πεζοδρόμιο αφού αυτή η κεντρική λεωφόρος δεν έχει μέχρι και σήμερα επαρκες πεζοδρόμιο !

Η μελέτη των σκανδάλων με οδήγησε σιγά-σιγά απο τα προαναφερθέντα "μικρά και ασήμαντα" στα μεγαλύτερα και απείρως πιο εγκληματικά. Παρακολούθησα την πορεία των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων που το 2011 θα μπορούσαν να αιμοδοτήσουν την υπο κατάρρευση μικρομεσαία τάξη (αλλά τελικά παρέμειναν μέσα στα ταμεία των τραπεζών) και μόλις πέρσι επιβεβαίωσα την εξαφάνιση των επιδοτήσεων του προγράμματος Erasmus που με ένα "ταχυδακτιλουργικό" τρόπο δεν φτάνουν στους δικαιούχους φοιτητές αλλά μένουν στη διάθεση των πανεπιστημιακών αρχών. Δύο εγκλήματα που όσο και άν είναι "νομιμοποιημένα" σε μια διεφθαρμένη χώρα, σε πιο προηγμένες κοινωνίες θα χαρακτηρίζονταν κακουργήματα. Είναι εδώ που ξεχωρίζει η πραγματική κάθαρση, όπως επιβλήθηκε στην Ισλανδία και την Ιρλανδία σε σχέση με την "κάθαρση" που εμείς απλά διατυμπανίζουμε, μέχρις ότου ξεχαστεί.. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι η προβληματική προσβασιμότητα σε ένα κακοσχεδιασμένο δρόμο θα σε οδηγήσει σε ατύχημα ή δυστύχημα, η προβληματική (ή σχεδιασμένη για να μην δουλέψει.. ) προσβασιμότητα στα κοινοτικά κονδύλια θα σε φέρει στη χρεοκοπία και η προβληματική προσβασιμότητα (ή και πάλι σχεδιασμένη για να μην δουλέψει.. ) στην ουσιαστική εκπαίδευση θα καταστήσει τους φοιτητές των υπόλοιπων χωρών πιο ικανούς και πιο αποδοτικούς εις βάρος σου στα προσεχή χρόνια.

H προσβασιμότητα όμως έχει και ακόμα πιο σύνθετες παραμέτρους όπως για παράδειγμα οι επερχόμενες Ευρωεκλογές. Έχει να κάνει με την δυνατότητα πρόσβασης σε ένα ευνομούμενο σύστημα ίσων ευκαιριών, διάφανούς και λειτουργικής νομοθεσίας, ποιοτικής διαβίωσης, στην έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης και την άμεση τιμωρία των επαγγελματιών παρανομούντων, στη σοφή αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων για ανόρθωση της ευρωπαϊκής ποιότητας ζωής, ως συνόλου.

Αναλύοντας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το κυπριακό πολιτικό σύστημα ανακάλυψα όλες σχεδόν τις έκνομες, παράτυπες και παράνομες μεθοδεύσεις που καθιστούν μια μικρή ομάδα προνομιούχων ικανή να λεηλατήσει, με εξαιρετική απλότητα, όλο το σύστημα. Βραχυκυκλώνοντας το, αβίαστα. Με αυτό τον εξαιρετικά έξυπνο τρόπο, κάποιοι επιτήδιοι, έκτισαν σιγά σιγά τους μηχανισμούς που νομιμοποιούσαν τις παράνομες τους ενέργειες, καθυστερούσαν τη δικαιοσύνη και επανεξέλεγαν τα δικά τους άτομα, ώστε να διαιωνίζεται η δική τους επιβίωση και εξουσία. Ο μοναδικός παράγοντας που δεν υπολόγισαν (ή παρέλειψαν) ήταν η ολοκληρωτική εξαφάνιση του χρήματος, με την απουσία του οποίου όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τί πραγματικά συνέβαινε. Πολύ αργά, όπως φαίνεται, καθώς ο συνδυασμός της οικονομικής ανάπτυξης στον ευνομούμενο βορρά σε συνδυασμό με τη λεηλασία στον διεφθαρμένο νότο έφερε το ευρωπαϊκό όνειρο στο σημείο του σημερινού εφιάλτη..

Είθισται, ιδιαίτερα στις διεφθαρμένες και άβουλες κοινωνίες, τα κομματικά στελέχη να χτίζουν πιστούς προσωπικούς και κομματικούς στρατούς την ίδια ώρα που μεταδίδουν στην υπόλοιπη κοινωνία μηνύματα υπέρ της αποχής. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουν την επανεκλογή των δικών τους στελεχών αφού η περιορισμένη λογική της αμόρφωτης συνήθως μάζας περιέργως εξισώνει αυτούς που εκλέγονται κατ'εξακολούθηση με αυτούς που εισέρχονται για πρώτη φορά στον κομματικό στίβο. Ωστόσο, λόγω του φαινομένου των κατ'εξακολούθηση εκλελεγμένων ( για τρείς, τέσσερις και πέντε θητείες ! ) καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε ευκολότερα και το φαινόμενο της συγκάλυψης και να διασφαλίζεται το αποτέλεσμα της επερχόμενης χρεοκοπίας. Οι απέχοντες, περιέργως, αδυνατούν να συλλάβουν ότι το δικό τους ποσοστό είναι δυνατό να εκλέγει κάθε φορά κάποιο νέο σχήμα, ανανεώνοντας τη σύνθεση της Βουλής και αποτρέποντας τη μονιμοποίηση και νομιμοποίηση των προνομιούχων, προς όφελος της γενικότερης ισονομίας και της διαφάνειας.

Αυτή την περίοδο, λόγω των προεκλογικών ζυμώσεων, είχα μια σειρά εξαιρετικών συνομιλιών με κατ'εξακολούθηση απέχοντες. Αυτοί οι άνθρωποι, αδυνατούσαν επι χρόνια να κατανοήσουν ότι η δική τους αποχή συνέτεινε στην ασυδοσία των ολιγαρχών (και πολλοί εξακολουθούν..). Είχαν παραδόσει τη δική τους κρίση στα χέρια μιας μικρής ομάδας που επέβαλλε τους δικούς της ανθρώπους, τους δικούς τις κανόνες, τις δικές της πολιτικές και τελικά τη δική μας χρεοκοπία. Στα πλαίσια των προεκλογικών ομιλιών άκουσα και επιδερμικές τοποθετήσεις για το κακό κεφάλαιο, τα κακά ξένα κέντρα επιρροής, τίποτα όμως για τα δικά μας κακά κοράκια που ρουφούσαν το όποιο πλεόνασμα για όσο υπήρχε και έπειτα το υστέρημα αυτού του λαού, οδηγώντας τον στην περσινή - επίσημη χρεοκοπία. Αυτο το φαινόμενο, που διεθνώς αποκαλείται Robber Barons δεν έχει γίνει ακόμα (επισήμως τουλάχιστον..) γνωστό σε εμάς, δύο αιώνες μετά την εμφάνιση του !  Ανεπίσημα πάλι, σαν λαός έχουμε και πολυπληθές κόμμα (ποικίλων αποχρώσεων) για τους Βαρώνους-Ληστές αυτού του τόπου..

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το τελικό αποτέλεσμα της κάθε εκλογικής αναμέτρησης επαφίεται αποκλειστικά σε όσους συμμετέχουν στην ψηφοφορία. Άν οι παραδοσιακά πιστοί των παραδοσιακών κομμάτων είναι η πλειοψηφία, το αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων αναμετρήσεων δεν θα αλλάξει ουσιαστικά. Άν οι παραδοσιακά απέχοντες παρουσιαστούν στην κάλπη και ανανεώσουν το κομματικό σκηνικό, τότε αναμένεται ένα πολύ διαφορετικό πολιτικό σκηνικό και πιθανότατα ένα πολύ διαφορετικό αύριο. Σε χθεσινή μου ερώτηση, στα πλαίσια της Ίδρυσης του Κόμματος για τα Ζώα στην Κύπρο, στην βουλευτή του Κόμματος για τα Ζώα, στην Ολλανδία, Marianne Thieme για το αξιοπερίεργο φαινόμενο του αντί να εισάγουμε την τεχνογνωσία της προηγμένης Ευρώπης να εξάγουμε τη δική μας διαφθορά στα κοινοτικά όργανα η κ. Thieme μου απάντησε :

" Σήμερα, η Ευρώπη είναι όμηρος των όποιων εύρωστων ομάδων πίεσης που πολύ απλά χρηματοδοτούν ή δωροδοκούν τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες, για να επιβάλουν την κάθε θέση τους. Η όποια αυριανή - πιο δημοκρατική Ευρώπη είναι αυτή όπου όλοι εμείς θα δουλέψουμε μαζί για να στερήσουμε απο αυτούς τους επιτήδειους την εξουσία και να στερήσουμε τη χρηματοδότηση τους και την επιβίωση τους, βοηθώντας έτσι στη δημιουργία μιας πραγματικά ανθρώπινης Ευρώπης. "
Για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι η "συνταγή" της κ. Thieme πρέπει να εφαρμοστεί πρώτιστα στη δική μας περίπτωση..

Ο Νίκος Ραφίδιας [ προσωπική ιστοσελίδα ] είναι Πολιτικός Επιστήμονας και ενεργός πολίτης στα πλαίσια της δημιουργίας ενός υγιούς Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το κείμενο αυτό γράφτηκε επειδή κατα την άποψη του η ενίσχυση του ελέγχου της ασυδοσίας είναι η μόνη διέξοδος για την εξυγίανση της κρατικής μας μηχανής.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ζητείται διαφάνεια..

Κάθε χώρα έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Και η δική μας φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι μέρες της απόλυτης παρακμής που βιώνουμε δεν θα έπρεπε να εκπλήσσουν κανένα μας. Η συνέχιση της σημερινής κατάστασης θεωρείται δεδομένη μέχρις ότου κάποιο αρμόδιο σώμα ( είτε η Προεδρία, είτε η Βουλή των Αντιπροσώπων ) θα αποφασίσει να αναστρέψει την κατάσταση, με τις απαραίτητες νομοθετικές ενέργειες.. 

Επι δεκαετίες, τα κόμματα εξουσίας είχαν ρυθμίσει το εκλογικό πλαίσιο στα όρια τους, ωστε να μπορούν να επιβάλλουν τους δικούς τους υποψήφιους. Μέχρι και σήμερα, με τις μεθοδεύσεις τους, εκλέγουν και επανεκλέγουν τα ίδια άτομα, αναπαράγουν και διαιωνίζουν τη σκέψη της ηγεσίας τους, διαμορφώνουν την αδιαφάνεια, την παρανομία και την ανομία.

Σε ένα σχετικά παλιό αλλά μνημειώδες δημοσίευμα της εφημερίδας "ΣΗΜΕΡΙΝΗ" ο διευθυντή του CIIM, καθηγητής Θεόδωρος Παναγιώτου ανέλυσε το φαινόμενο της ατιμωρησίας τόσο στοχευμένα όσο κανένας άλλος προηγουμένως ! [διαβάστε το άρθρο εδώ ] Ενώ ανέμενα ότι η δημοσιέυση του άρθρου θα ήταν καταλύτης μεταρρυθμίσεων, δεν σχολιάστηκε ποτέ και απο κανέναν. Είτε δεν διαβάστηκε απο κανέναν, είτε δεν έγινε κατανοητό. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σήμερα, μέσα στο βούρκο της συνεχιζόμενης ασυδοσίας, της συνεχιζόμενης συγκάλυψης και της συνεχιζόμενης ανομίας. Μέχρι και σήμερα, όλα τα αντίστοιχα, νεότερα δημοσιεύματα που έχω κατα καιρούς εντοπίσει γράφονται απλά και μόνο για να γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων. Πιθανότατα να μην διαβάζονται απο κανέναν αφού η ατιμωρησία και η συγκάλυψη συνεχίζονται..

Τα στοιχεία ποιότητας, στην όποια ευνονούμενη και δίκαιη κοινωνία συνοψίζονται περιληπτικά παρακάτω :

- Απλή αναλογική
Όταν η απλή αναλογική είναι σε ισχύ δίνεται η δυνατότητα στον κάθε πολίτη να είναι υποψήφιος, ίσοις όροις, με τους υπόλοιπους. Το παράβολο, πάλι, όσο ψηλώνει, είναι ένα σημάδι περι του αντιθέτου..

- Όριο επανεκλογής 
Όταν υπάρχει όριο επανεκλογής, το σύστημα αποτρέπει τους επιτήδειους απο του να γίνουν καθεστώς και να επιβάλλουν εσαεί τις απόψεις και τις ανίερες προσωπικές ή/και κομματικές επιδιώξεις τους.

- Κομματική χρηματοδότηση
Η ξεκαθαρη διαδρομή της χρηματοδότησης των κομμάτων δίνει στον πολίτη την πληροφόρηση για την ποιότητα της πολιτικής ζωής στη χώρα του [ νέα - ανησυχητικά στοιχεία για τη δική μας "ποιότητα" εδώ ]

- Διαφάνεια
Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει διαφάνεια, με τη σφραγίδα μάλιστα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ανοχής των πολιτικών μας ΚΟΜΜΑΤΩΝ [ άρθρο απο Φιλελεύθερο ]. Με απλά μαθηματικά, η έλλειψη διαφάνειας και ισονομίας θα μας φέρει σύντομα εκτός της Ευρωπαϊκής οικογένειας (και όχι μόνο εμάς..)

- Απονομή δικαιοσύνης
Ιστορικά, η δικαιοσύνη είναι συνώνυμο της προόδου για κάθε ευνομούμενη πολιτεία και σημάδι οπισθοδρόμησης για τις υπόλοιπες. Εμείς, παραμένουμε στις... υπόλοιπες..

Το 2008 ψήφισα τον κ. Χριστόφια επειδή υποσχόταν μια δίκαιη κοινωνία. Η δίκαιη κοινωνία που μας υποσχέθηκε ήταν ένα προεκλογικό πυροτέχνημα. Μετα τα γεγονότα στο Μαρί ήμουν ένας απο αυτούς που ζητούσε έξω απο το Προεδρικό την παραίτηση του. Ναί, μου ήταν ξεκάθαρο ότι η "μαζική" παρουσία του λαού ήταν στημένη απο τα κόμματα, προς εκμετάλλευση των δικών τους, ευτελών  επιδιώξεων. Η δική μου παρουσία όχι. Ήμουν εκεί, αποκαλώντας τον άχρηστο γιατί ήταν ότι και οι προκάτοχοί του. Άλλος ένας άχρηστος. Και σε περίπτωση που σας σοκάρει ο όρος φροντίστε να μελετήσετε λίγο παραπάνω γιατί έχω πλέον όλα τα δεδομένα που χρειάζομαι ώστε να τον τεκμηριώσω, στις επόμενες αναρτήσεις μου.. Το 2013 τον "ευχαρίστησα" με ανακούφιση, που έφυγε. [ διαβάστε το άρθρο εδώ ]

Το 2013 ψήφισα τον κ. Αναστασιάδη σαν την έσχατη λύση. Αναμένω με ανυπομονησία τις δικές του επιδόσεις, που μέχρι σήμερα είναι αξιοθρήνητα ισάξιες των προκατόχων του. Δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου οφέλη. Έχει να κάνει με το κατα πόσο θα είναι άλλος ένας άχρηστος "ηγέτης" όπως και οι προκάτοχοί του. Έχει να κάνει με το κατα πόσο θα είναι ο πρώτος που θα τολμήσει να διαφοροποιηθεί. Τιμωρώντας ακόμη και τα λαμόγια που βρίσκονται δίπλα του. Γιατί είναι πολλά και κλέβουν όσο και τα λαμόγια των προκατόχων του. Και γιατί άν δεν το κάνει, ξέρει απο τώρα ότι δεν έχει δυνατότητες επανεκλογής. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι μετά τη λεηλασία του χρηματιστηρίου και τα επόμενα "παρατράγουδα" της κοινωνίας μας κανένας πρόεδρος δεν εξασφάλισε επανεκλογή. Ίσως να είναι ένα πρώτο και χρήσιμο δεδομένο που να καταδεικνύει ότι η κοινωνία μας κουράστηκε να ανέχεται τους ψεύτικους και λαοπλάνους "ηγέτες"..

Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης έχει να κάνει με το ότι ο κ. Παναγιώτου, σαν φέρελπις στοχαστής και αναμορφωτής της σαθρής κοινωνίας μας είναι σήμερα ένας εκ των συμβούλων του προέδρου Αναστασιάδη.Απομένει να δούμε κατα πόσον ο πρόεδρος Αναστασιάδης θα αξιοποιήσει τη σοφία την τεχνογνωσία και της εμπειρία των συμβούλων του ή κατα πόσο θα τους επιδεικνύει ως διακοσμητικούς..

Προσωπικά, δεν έχω πλέον τη διάθεση να ανέχομαι αυτή την κατάσταση. Είτε οι "επιτροπές" διαθέσουν τα πορίσματα τους, είτε όχι, εγώ, αυτά που έχω τεκμηριώσει, αποφάσισα να αρχίσω να τα δίνω..


Ο Νίκος Ραφίδιας (ιστοσελίδα) είναι Πολιτικός Επιστήμονας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα επι μέρους φαινόμενα της διαφθοράς και των ανισοτήτων που επιφέρουν.

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Οι λαμπρατζιές της καθημερινότητας μας



Σήμερα, για άλλη μια φορά, συνειδητοποίησα πόσο λίγο έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Αφορμή της νέας μου "ανακάλυψης" ήταν οι λαμπρατζιές. Ένα έθιμο για το οποίο είμαστε περήφανοι καθώς δεν ψάξαμε ποτέ το πόσο επικίνδυνο είναι για την υγεία μας. Ίσως τελικά, αυτός ο λαός να αρέσκεται στο μέτριο επίπεδο που κληρονόμησε και να επιδιώκει να παραμείνει σε αυτό, με το όποιο κόστος. Την ίδια ώρα που ο παθιασμένος παροξυσμός της μάζας επιδιώκει να διαιωνίζει τις..."καλές" μας συνήθειες που πρέπει να τηρούνται και να διαιωνίζονται..

Το 2011, στην περίοδο του προεκλογικού παροξυσμού, παρευρέθηκα αναγκαστικά στη λαμπρατζιά ενός χωριού. Τονίζω τη λέξη "αναγκαστικά" επειδή μια πάγια συνήθεια μου είναι να αποφεύγω τα σημεία με τις λαμπρατζιές με το ίδιο πάθος που ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι. Ξύλα, θρανία, πόρτες είχαν δημιουργήσει ένα κοκτέιλ τοξικότητας που εκτοξευόταν σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων, δημιουργώντας ένα τοξικό σύννεφο που κολλούσε στα σπίτια του χωριού, σαν φυσικό μέρος της καθημερινότητας τους. Την ώρα που εγώ προσπαθούσα να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αρκετοί γονείς έπαιρναν τα παιδάκια τους όλο και πιο κοντά για να απολαύσουν το "θέαμα".

Ήταν αρκετά τραγικό το να βλέπω την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Λίγα χρόνια μετά, τα παιδάκια αυτά θα παρουσιάζουν αναπνευστικά προβλήματα όμοια με αυτά που αναπτύσσουν οι περίοικοι των σκουπιδότοπων, ή οι παθητικοί καπνιστές στους εσωτερικούς χώρους, άλλης μιας θλιβερής κατάστασης που δεν θέλουμε να εξαλείψουμε και για άλλη μια φορά ένας δημοσιογράφος θα "ανακαλύπτει" την τασιηνόπιττα με το να αναζητεί μέσα απο ένα ευκαιριακό του δημοσίευμα τις λύσεις που κανένας δεν θα θέλει να δώσει, για να μην στερήσει απο το λαό του το "θέαμα" ή τα όποια οικονομικά οφέλη απολαμβάνει απο την ισχύουσα κατάσταση..

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλη η Κύπρος είναι μιά απέραντη λαμπρατζιά και έτσι θέλει να παραμείνει. Καίει παντού, σε καθημερινή βάση και με κάθε τρόπο την ίδια ώρα που ο πάνσοφος αυτός λαός επιλέγει να σφυρίζει αδιάφορα. Η τραγική ειρωνεία σε αυτό τον τόπο έχει να κάνει με το ότι αποδεχόμαστε τα έθιμα, τις συνήθειες και δίνουμε με την ανοχή μας και την παθητικότητα μας νομιμοποίηση σε κάθε τί το άνομο, το παράνομο και το ανήθικο μέχρι την επόμενη μας συμφορά.

Ένα πιο μοντέρνο έθιμο απο τη λαμπρατζιά είναι η συνήθεια μας να ψηφίζουμε τους ανικανότερους των ανικάνων. Τους ψηφίζουμε με τέτοιο πάθος που μετά, την ώρα της αποκάλυψης της ηλιθιότητας μας πρέπει να σιωπήσουμε αφού εμείς προκαλέσαμε, με τις δικες μας επιλογές, τις συνέπειες που βιώνουμε. Γι αυτό, στα χρόνια της νεαρής μας δημοκρατίας ξεκινήσαμε απο τη διαίρεση του 1963, προχωρήσαμε στην εισβολή του 1974, τη λεηλασία του χρηματιστηρίου την περίοδο του 1999, τον ΉΛΙΟ, το Μαρί και την απόλυτη χρεοκοπία μας πέρσι.

Η λύση είναι μία. Θα ξεκινήσει τη μέρα που θα αποφασίσουμε ότι η κάθε "λαμπρατζιά" που εμείς θεωρούμε "έθιμο" είναι μια επικίνδυνη συνήθεια που θα πρέπει επιτέλους να τελειώσει.. Για το δικό μας, αυριανό, καλό..