Πολίτης είναι το κάθε άτομο που φροντίζει για το καλό της πόλης. Είναι όποιος εργάζεται για αυτό που καλούμε κοινό καλό, το συμφέρον όλης της κοινωνίας.
Ιδιώτης είναι όποιος φροντίζει για το ίδιον συμφέρον. Είναι αυτός που περιμένει να φτάσει η φωτιά στο δικό του σπίτι για να αποφασίσει να δράσει, αρνούμενος να συνειδητοποιήσει ότι όσο η φωτιά καίει το δάσος θα πρέπει να δράσει για να τη σταματήσει απο το να επεκτείνεται και να τον πλησιάζει.
Ο πολίτης αναλαμβάνει το κόστος της πολιτικής δράσης. Εισφέρει απο το περίσσευμα του και πολλές φορές απο το υστέρημα του για να διασφαλίσει τα ελάχιστα που απαιτούνται για τη συλλογική ευμάρεια. Δίνει το αίμα του για να υπάρχει τράπεζα αίματος για την ώρα της ανάγκης, δίνει το χρόνο του για τη στοιχείωδη κοινωνική δράση.
Ο ιδιώτης μέχρι και την τελευταία στιγμή κοιτάζει πώς να γεμίσει τη τζέπη του αδιαφορώντας άν ο πλησίων του πεινά ή κρυώνει. Φροντίζει να μαδά το κράτος και την κοινωνία και στερεί απο τον αδύνατο τις κοινωνικές παροχές, απλά γιατί έτσι γεμίζει πιο αποδοτικά το στομάχι και την τζέπη του.
Η ιστορία διδάσκει ότι στις περιόδους που επικρατούν οι πολίτες παρατηρείται ακμή. Στις περιόδους των ιδιώτων σημειώνονται συγκρούσεις, αναταραχές και επαναστάσεις. Η Μαρία Αντουανέτα δεν έμαθε ποτέ γιατί οι πολίτες της δεν έτρωγαν παντεσπάνι [Qu'ils mangent de la brioche]. Ίσως γιατί ήταν πολύ απασχολημένη στην ιδιωτεία της. Πάντως είτε το είπε, είτε όχι, το τίμημα το πλήρωσε με τη ίδια τη ζωή της..
Στις μέρες μας, η ιδιωτεία μετεξελίχθηκε σε επιστήμη. Πάμπολλοι μηχανισμοί βοήθησαν με τη δράση ή την απάθεια τους μια μικρή μερίδα ιδιωτών να περάσουν στα χέρια τους τον ιδιωτικό πλούτο. Το φαινόμενο ονομάστηκε φορολογικός παράδεισος και παγκοσμιοποίηση στην αρχή, φούσκα του χρηματιστηρίου και των ακινήτων στη συνέχεια. Με τον τρόπο αυτό το 5% του ιδιώτη πληθυσμού πέρασε στα χέρια του και στους τραπεζικούς του λογαριασμούς περίπου το 85% του παγκόσμιου πλούτου στερώντας απο τον κοινωνικό ιστό τις κρατικές υποδομές και τις κοινωνικές παροχές που δημιουργούσε η δίκαιη φορολόγηση των πλεονασμάτων τους. Πρωτο-παρατηρήθηκε τόσο έντονα (πιθανότατα) στην Αργεντινή, επεκτάθηκε σε όλη τη Λατινική Αμερική, την Ασία, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη. Το ότι το ονόμασαν κρίση, εμένα προσωπικά δεν μου λέει κάτι.
Το φαινόμενο αυτό θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί όσο καιρό οι ιδιώτες θα είναι η πλειοψηφία. Το φαινόμενο αυτό θα τερματιστεί μόνο όταν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν ότι οφείλουν να απομονώσουν όλους αυτούς τους ιδιώτες..
Αφιερωμένο στην Έφη που ήδη το ζεί και σε όλους εμάς που κάνουμε ότι δεν το περιμένουμε..
