η αρρωστημένη πολιτική και οι άρρωστοι πολίτες..

Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας απο τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές όποτε η αριστερά και η δεξιά εξασφάλισαν πολύ πιο ενισχυμένα ποσοστά σε σχέση με αυτά που κατείχαν..

Πριν τις εκλογές άκουγα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει για να διορθωθεί αυτό το χάλι που ζούμε καθημερινά. Είχα κι εγώ, σαν άλλος ένας ρομαντικός βλάκας,  τη ψευδαίσθηση ότι κάτι επιτέλους θα αλλάξει.
Στις 22 του Μάη, η ψευδαίσθηση επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά.

Στις 23 του μήνα η αρρωστημένη πολιτική της αρρωστημένης ανάπτυξης επιβραβεύθηκε με ενισχυμένα ποσοστά. Πρώτο της (μετεκλογικά) θύμα ήταν τα δέντρα της Πλατείας Ελευθερίας.
Ακολούθησε το Δασούδι της Λεμεσού και έπονται η Λίμνη του Μαγγλή όπου χαράσσονται οικόπεδα, το δάσος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και το Εθνικό Δασικό Πάρκο της Αθαλάσσας όπου προβλέπονται επεκτάσεις του αυτοκινητόδρομου.

Αυτή η αρρωστημένη πολιτική έχει πάντα συνένοχους. Λέγονται άρρωστοι πολίτες. Πολίτες με ευαίσθητη ή καθόλου μνήμη ή/και κάποιους ενεργούς πολίτες κάποιου πολυτελούς καναπέως..

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Είτε με τη ψήφο μας, είτε με την αποχή μας, εμείς οι άρρωστοι πολίτες, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι γνωστοί και οι γείτονες μας δυναμώσαμε την αρρωστημένη πολιτική.
Και με το ( αρρωστημένο ; μου ) μυαλό έχω μια πολύ απλή και χαζή απορία. Ποιοί είμαστε όλοι εμείς που σήμερα αντιδρούμε και (ακόμη χειρότερα) τί κάναμε στις 22 του Μάη;