Η Πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη

Αφορμή για η σημερινή ανάρτηση στάθηκε ένα ταξίδι που έκανα στη δυτική Ευρώπη. Ταξιδεύοντας σε Ιταλία και Ισπανία έκανα ένα συσχετισμό της ιστορικής συνέχειας που έχουν μέχρι σήμερα αυτοί οι δύο λαοί. Εδραιώθηκαν στο φυσικό τους χώρο, ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους, εξελίχθηκαν και έφτασαν σε σημεία ποιότητας πέρα απο αυτά που εμείς σήμερα απολαμβάνουμε. Έχουν την τύχη να υπάρχουν μέχρι σήμερα κοντά στις μητροπόλεις τους και κοντά στις ρίζες τους, κάτι αναγκαίο και επουσιώδες για τη μελλοντική τους επιβίωση.

Σαν έθνος, είχαμε την κατάρα να χάσουμε την ιστορική μας μητρόπολη, την Κωνσταντινούπολη. Σαν φυσική συνέπεια είχαμε την αποξένωση μας απο τις ρίζες μας και την κατάρα να ξαναχτίζουμε απο την αρχή μια νέα βάση σε μια νέα πατρίδα κάτι που φαίνεται στη συνέχεια της ιστορίας μας. Σε ανύποπτο χρόνο, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είχε αναφέρει ότι η Κωνσταντινούπολη είναι Βασιλεύουσα λόγω της θέσης της, και βασιλιάς της Πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής είναι αυτός που την κατέχει. Το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό σημείο στη δική μας σημερινή θέση σε άμεσο συσχετισμό με την υπεροχή της Τουρκίας.

Έχοντας χάσει, το 1204, το 75% της ιστορίας μας με την άλωση της Κωνσταντινούπολης (μόνο το 25% του πλούτου περέμεινε τότε στην Πόλη, σαν προίκα στο νέο Λατίνο αυτοκράτορα) και το υπόλοιπο 25% με την ολοκληρωτική της άλωση απο τους Οθωμανούς το 1453, απωλέσαμε σταδιακά όλο μας το ιστορικό βασίλειο, τη Μικρά Ασία, την Ιωνία, τη μισή Κύπρο. Φτάσαμε στην τραγική θέση να μας αμφισβητείται το έσχατο υπόλοιπο, η σημερινή ελεύθερη Κύπρος και ότι απέμεινε να θεωρείται Μακεδονία και Αιγαίο. Στις ειδήσεις του ΡΙΚ μεταδόθηκε πριν λίγο η είδηση της δημοπρασίας σπάνιων αρχαιών Ελληνικών νομισμάτων στις ΗΠΑ, συνεπεία όλης αυτής της διαχρονικής μας κατάρας.

Ο Ελληνισμός ανέκαθεν είχε τάσεις διχόνοιας και διαίρεσης. Αυτό που κάποτε αποτελούσε τον πυρήνα της Βυζαντινής στρατηγικής (διαίρει και βασίλευε) πέρασε με κάποιο τρόπο σε ξένα χέρια και χρησιμοποιείται απο τότε εναντίον μας. Ίσως κάποτε βρεθεί το πώς και το γιατί. Ισως, πάλι με κάποιο θαύμα, πάψουμε να έχουμε αυτή τη διχόνοια και αυτό το διχασμό. Μέχρι τότε, αυτό που μας αξίζει είναι το διαχρονικό μας χάλι και η διαχρονική παρακμή. Διότι, άν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε διαχρονικά και συνεχώς να διεκδικούμε τα δικά μας, κάποιος άλλος θα βρεθεί να τα διεκδικήσει σαν δικά του..