Πριν απο είκοσι περίπου χρόνια που ήμουν μαθητής, το μηνιαίο κόστος της μαθητικής κάρτας λεωφορείου ήταν (άν θυμάμαι καλά..) δεκαπέντε λίρες. Λίγο-πολύ, όλοι μπορούσαν να τα πληρώσουν. Η λίρα είχε μια κάποια αξία, οι μισθοί ήταν ας πούμε αξιοπρεπείς..
Στις μέρες μας, οι μαθητές καλούνται να πληρώσουν δεκαπέντε ευρώ για την μηνιαία κάρτα. Εκ πρώτης όψεως το ποσό φαίνεται χαμηλό εως και αστείο. Ωστόσο, άμα αναλογιστούμε τα σημερινά ποσοστά ανεργίας και τις μειώσεις των μισθών στην πλειοψηφία του λαού το ποσό αυτό είναι δυσβάστακτο.
Μπορεί όμως να το καταλάβει αυτό το ζήτημα ο κάθε "έχων" ; Μπορεί ένα άτομο που συνήθισε να αμοίβεται με πέντε, εφτά η δέκα χιλιάδες ευρώ το μήνα να καταλάβει αυτόν που αμοιβόταν με δύο χιλιάδες ευρώ και σήμερα παίρνει μόλις χίλια ή, ακόμα χειρότερα, αυτόν που ζεί απο το ταμείο ανεργίας και πρέπει να συντηρήσει τρία, τέσσερα ή πέντε στόματα ; Θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατο. Ή και άν το αντιλαμβάνεται, δεν θέλει να το ομολογήσει, για ευνόητους λόγους.. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μαρία Αντουανέττα έφυγε με την απορία γιατί ο λαός της δεν έτρωγε παντεσπάνι.
Επομένως τα όσα θλιβερά γεγονότα βιώσαμε λόγω της αγανάκτησης των μαθητών είναι ασήμαντα στα όσα αναμένονται. Η ασυδοσία, δίνει σιγά σιγά έδαφος στην αγανάκτηση και την παρεκτροπή. Και η παρεκτροπή θα δώσει χώρο στην επαναρύθμιση της τάξης.
Προσωπικά, έμαθα να πιστεύω στο αόρατο χέρι..
Όταν φουσκώνεις τεχνητά ένα χρηματιστήριο, εύλογα θα ξεφουσκώσει.
Όταν δημιουργείς μια τάξη προνομιούχων σε βάρος της μάζας, θα έρθει μια μέρα που θα δημιουργήσεις χρηματοδοτικό κενό και θα οδηγηθείς στη χρεοκοπία.
Όταν συγκαλύπτεις ένα βιασμό, εύλογα θα τους αυξήσεις και θα εκτεθείς όχι μόνο στον μικρόκοσμο σου αλλά και στις γειτονικές χώρες που θα σου ζητούν εξηγήσεις.
Όταν συγκαλύψεις μια σειρά κλοπών θα έρθει μια μέρα που οι κλοπές θα είναι ο κανόνας και θα ψάχνεις να βρείς την άκρη του νήματος, σε ένα κόσμο γεμάτο κλέφτες.
Και το αόρατο χέρι θα επιτελέσει το έργο του. Γιατί εσύ, που έπρεπε να το επιτελέσεις, ως μέρος των καθηκόντων σου, πληρωνόσουν για να παρασιτείς..
Αφιερωμένο στον Άνταμ Σμιθ..
