Οι (φυσιολογικές) απολύσεις των δημοσίων και των τραπεζικών

Σήμερα, ερευνώντας την τρέχουσα επικαιρότητα, εντόπισα δύο πολύ ενδιαφέροντα δεδομένα.

Κατα πρώτον, ο μέσος μισθός είναι χίλια οχτακόσια ευρώ !
[ διάβασε το άρθρο ]

Εξαιρετικό στοιχείο, άν λάβουμε υπόψην τις στρατιές των ανέργων και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το πώς εξήχθη αυτός ο αριθμός, κάτι που δυστυχώς δεν εξηγείται στο δημοσίευμα !

Κατα δεύτερον, πρέπει να φύγουν τρείς χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι !

[ διάβασε το άρθρο ]

Το δεδομένο αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό γιατί με την πολύχρονη εμπειρία μου μεταφράζεται σε πάγωμα στις προσλήψεις των χαμηλόμισθων ούτως ώστε να συνεχίσουν οι υψηλόμισθοι να απολαμβάνουν τα "κεκτημένα" τους".

To 1995, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, μας δίδαξαν την αρχή της σπανιότητας.

Όλοι οι πόροι (χρήμα, φαϊ, εργασία) είναι σπάνιοι. Επομένως όταν δεν κατανέμονται ορθά, κάποιος θα έχει πλεόνασμα και κάποιος έλλειμμα. Όταν δε κατανέμονται ασύδοτα, κάποιοι τους συγκεντρώνουν στα χέρια τους και κάποιοι άλλοι την ίδια ώρα πεθαίνουν απο την πείνα. Εναπόκειται επομένως στην κάθε κρατική μηχανή να διαχειριστεί σοφά αυτούς τους πόρους. Στην αντίθετη περίπτωση έχουμε το φαινόμενο της εξάντλησης τους.

Ένα εξαιρετικά απλό παράδειγμα. Είναι μαθηματικώς αδύνατο να συντηρείς δημοσίους υπαλλήλους, πανεπιστημιακούς και τραπεζικούς με μισθούς πέντε, εφτά και εννιά χιλιάδων ευρώ σε μια κοινωνία που δεν παράγει αυτά τα χρήματα. Συμπληρωματικά, όσο επιδιώκεις να διατηρήσεις ένα τέτοιο σύστημα, αυξάνεις τις πιθανότητες μιας ραγδαίας κατάρρευσης, εξαιτίας της κατάχρησης των διαθέσιμων πόρων σου και της επιδείνωσης των ανισοτήτων. Είναι επίσης μαθηματικώς αδύνατο να έχει ένας υψηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος, ένας πανεπιστημιακός ή ένας τραπεζικός δεύτερη δουλειά και δεύτερο εισόδημα σε μια κοινωνία όπου ένας σημαντικός αριθμός οικονομικά ενεργών ατόμων βρίσκεται στην ανεργία. Είναι εξαιρετικά προκλητικό οι κρατικές αρχές να αγνοούν επιδεικτικά αυτά τα στοιχειώδη δεδομένα γιατί ενδέχεται να βρεθούν προ εκπλήξεως (όπως και βρεθήκαμε το τελευταίο έτος). Η μόνη ταχεία διόρθωση ήταν η φορολόγηση των εχόντων και η διανομή στους μή έχοντες ώστε να διατηρηθεί η συνοχή της κοινωνίας. Στη δική μας κοινωνία, είναι μια βασική ευθύνη της κυβέρνησης και δευτερευόντως της Βουλής των Αντιπροσώπων. Κάτι που μέχρι και σήμερα επιδεικτικά και προκλητικά δεν εφαρμόστηκε.

Στοχευώ συγκεκριμένα αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων επειδή είναι οι βασικοί ευνοούμενοι της κοινωνίας μας και έχουν άμεση δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τα "κοινά αγαθά" όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια με τις κλειδωμένες τους αυξήσεις. Ακόμα χειρότερα, άν για παράδειγμα ένα άτομο αυτής της κατηγορίας έχει τη δυνατότητα να ιδιοποιηθεί μια κρατική ή μια κοινοτική χρηματοδότηση, τη στερεί την ίδια ώρα απο ένα άλλο μέλος της κοινωνίας. Συγκεκριμένο δείγμα είχαμε κατα το 2011 που ένας πακτωλός κοινοτικών χρηματοδοτήσεων δεν έφτασε στους τελικούς αποδέκτες με τις συνέπειες που ζήσαμε πέρσι.

Απο την άλλη μεριά, το αποκλεισμένο μέλος έχει δύο μόνο επιλογές :

Αποδέχεται την ασυδοσία και πεθαίνει απο την πείνα ή (άν μπορεί) μελετά όλες τις διεξόδους και εγκαταλείπει αυτό το σύστημα για να γλυτώσει. Εγκαταλείποντας το προβληματικό σύστημα, το σύστημα παύει να  τροφοδοτείται πλέον απο τα "κορόιδα" και επομένως διαλύεται με αργούς ή ταχείς ρυθμούς. Εμπειρικά, οι νεότερες ηλικίες, έχοντας συνειδητοποιήσει την απουσία ευοίωνου μέλλοντος στον τόπο τους, παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο για κάτι καλύτερο.

Το 2013 ήταν για μένα ένα έτος - σταθμός. Ανακάλυψα την έννοια της "προσχεδιασμένης αποτυχίας". Ανακάλυψα, πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ήμουν ένα κορόιδο ενός ασύδοτου συστήματος. Αυτή τη στιγμή, έχοντας συνειδητοποιήσει ξεκάθαρα την πρώτη επιλογή, επέλεξα να δουλεύω πάνω στη δεύτερη.

Το σημερινό κείμενο στηρίζεται πάνω στη Θεωρία της Τραγωδίας των Κοινών Αγαθών (Tragedy of the Commons) και τις φυσιολογικές συνέπειες που επιφέρει.