Εντελώς τυχαία, ψάχνοντας τα παλιά μου αρχεία, έπεσα πάνω σε μια απόδειξη του 1995. Πρωτοετής φοιτητής, στην Αθήνα, εκμεταλλευόμενος το ότι οι σχολές κλείνουν δύο βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, αποφάσισα να πάω μέχρι το Λονδίνο. Το κόστος μιάς βδομάδας (αεροπορικό εισιτήριο και ξενοδοχείο με πρωινό) ήταν 123.000 δραχμές (246 λίρες, τότε, πάνω-κάτω..)! Βλέποντας την απόδειξη, ήρθε στη μνήμη μου το εκπληκτικό ξενοδοχείο που έμεινα. Δωδέκατος όροφος, να βλέπεις πιάτο το Λονδίνο.. Θυμήθηκα τα εκπληκτικά λονδρέζικα σοκάκια, τις γνωριμίες που έκανα με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου, τους περιπάτους μου πάνω-κάτω στο Λονδίνο. Ευκαιρίας δοθείσης, μπήκα στον υπολογιστή και ξαναβρήκα το ξενοδοχείο. Ανακαινισμένο, ολόφρεσκο, λόγω των Ολυμπιακών στο Λονδίνο. Θυμήθηκα την πτήση του πήγαινε, δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά στο κάτω-κάτω κοιμόμουν σε όλη τη διαδρομή.. Θυμήθηκα την ξινή ελέγκτρια στο αεροδρόμιο να με ρωτά πώς πλήρωσα το εισιτήριο και το δικό μου θράσος να της απαντώ ξερά ότι χρέωσα την κάρτα μου.. Θυμάμαι την πολυτέλεια του Λονδίνου, χρυσές μέρες τότε, το Hyde Park, την Oxford street, την Tottenham Court Road με τα ηλεκτρονικά.. Μια βδομάδα στο Λονδίνο με 246 λίρες! Θα κάνουμε καιρό να ξαναταξιδέψουμε, μου είπε στο τηλέφωνο πριν λίγο η φίλη μου η Ειρήνη.. Πολύ πιθανόν, αλλά οι αναμνήσεις αυτές είναι ανεκτίμητες. Τουλάχιστον προλάβαμε κάποιες καλές εποχές..
Στο μυαλό μου ήρθε και η αεροπορική εταιρία της επιστροφής (διαφορετική απο την προηγούμενη). Μες την πολυτέλεια! Ναυλωμένη πτήση, με ζεστό φαγητό! Τόσο τέλεια και τόσο πολυτελής όσο καμιά πτήση που έκανα με τις δικές μας αερογραμμές. Τί ειρωνία.. Οι Εγγλέζοι, οι αχώνεφτοι, οι ψυχροί, οι υπερόπτες ήταν απο τότε επαγγελματίες. Όσο δεν θα καταφέρουμε ποτέ εμείς να γίνουμε.. Επέλεξαν τη σοβαρότητα του ελεύθερου ανταγωνισμού και εξανάγκασαν τις επιχειρήσεις τους να είναι ανταγωνιστικές για να μπορέσουν να επιβιώσουν σε μια ελεύθερη αγορά! Η Ελλάδα εκείνου του καιρού, δημιούργησε περίπου 6 νέες αεροπορικές εταιρίες στα επόμενα χρόνια αλλά μέχρι σήμερα επιβίωσε μόλις μία.. Ειρωνεία και ύβρις.. Πώς να επιβιώσεις όταν το κράτος έχει τη δική του αεροπορική εταιρία που την τρέφει απο το υστέρημα του λαού του; Ένα εκατομύριο ημερησίως κόστιζε στον Ελληνικό λαό η Ολυμπιακή! Ας σας λέει κάτι, η ιστορία επαναλαμβάνεται και σε μας. Μέχρι που το ταμείο να στερέψει ολότελα..
Η ιστορία αυτή είναι σήμερα διδακτική και επίκαιρη όσο ποτέ. Η Αγγλία επιβιώνει και ακμάζει ακόμα και σήμερα, στην περίοδο της κρίσης. Η μητέρα Ελλάδα και η κόρη Κύπρος εκλιπαρούν ελεημοσύνη και την ίδια ώρα οι δημόσιοι, ημιδημόσιοι και λοιποί φαγάνες τρώνε με διπλές μασέλες όσα εξακολουθούν να βρίσκουν. "Νίκο, γιατί ενώ βλέπετε τί πάθαμε κάνετε τα ίδια;" με ρώτησε η Έφη, μιά διαδικτυακή μου φίλη πέρσι.. "Επειδή αυτοί που τρώνε θα τρώνε μέχρι που να μην μείνει τίποτα", της απάντησα.. Αυτοί που καλοτρώνε, ζούνε σε ένα καθεστώς που δικαιούνται μόνο αυξήσεις, σε ένα καθεστώς που, όσο μέτριοι κι αν είναι, δεν είναι ανταγωνιστικοί, ούτε έχουν κυρώσεις, σε ένα καθεστώς που για να διορθωθεί πρέπει μαθηματικά να καταρρεύσει όπως και στην Ελλάδα.. Επειδή, πολύ απλά, είναι σαθρό.. Δεν τους νοιάζει η Ειρήνη, ο Νίκος ή η Έφη.. Δεν τους νοιάζει γιατί τα κεκτημένα τους είναι (ακόμα) ζωντανά.. Η Ειρήνη, ο Νίκος και η Έφη οφείλουν να δώσουν τη δική τους μάχη για την επιβίωση και την επιτυχία. Ίσως να είναι καιρός να βρούν νέες παρέες, στους επιτυχημένους..
