Χτές, Κυριακή του Πάσχα του 2013, μετά την πατροπαράδοτη σούβλα του μεσημεριού, πήρα το ποδήλατο και πήγα για καφέ στο κέντρο. Στα 37 μου, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο καταραμένος είναι αυτός ο τόπος, να βρίσκεται παραδομένος στον εκάστοτε Αττίλα, διαχωρίζοντας και εντοπίζοντας όμως τόσο ξεκάθαρα την ευθύνη, την κατάντια και την παρακμή στον δικό μας Αττίλα και όχι στον ξένο, όπως έχουμε συνηθίσει να μεμψιμοιρούμε στην αναζήτηση του ελαφρυντικού. Για πρώτη μου φορά πέρασα απο το Μαγικό Παλάτι, το Τράστ, το Γεναικοπάζαρο. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο δίπλα μου βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια η Αγία Σοφία. Δεν έχω πάει ποτέ μου στα κατεχόμενα, απο προσωπική άποψη και επιλογή, για να τη δω, αλλά δεν είχα ποτέ μου συγκλονιστεί απο το πόσο δίπλα μου ήταν όλα αυτά τα χρόνια και δεν το πήρα ποτέ ως τώρα είδηση! Η Αγία Σοφία στέκει ακόμη και σήμερα, εγκλωβισμένη στους μιναρέδες του τελευταίου και πιο πρόσφατου ξένου Αττίλα, το Μαγικό Παλάτι, το Τράστ, το Γεναικοπάζαρο έχουν προ πολλού περάσει στην ιστορία, απο τα χέρια των δικών μας Αττίλων. Τραγική ειρωνεία, στα χρόνια μου, η Πλατεία Ελευθερίας περνά το δικό της βουβό δράμα, παραδομένη στην εξέλιξη και στην απομάκρυνση της απο το ντόπιο στοιχείο. Ήταν πιο φυσιολογικό, στις δικές μας μέρες, εμείς οι σύγχρονοι λιμοκοντόροι, να κουβαλήσουμε ένα ξένο αρχιτέκτονα, να κάνει κρανίου τόπο μια απο τις ελάχιστες μαγευτικές πράσινες οάσεις του χτες.
Άν ήθελα να ζήσω για λίγο στη Λευκωσία του παλιού καιρού το πιθανότερο θα ήταν να μετακομίσω στη Βαλένσια. Είναι απίστευτο το πόσο ίδιες είναι οι δύο πόλεις, όπου βλέπεις το αραβικό στοιχείο να διεισδύει στο ευρωπαϊκό και η φυσική εξέλιξη βρίσκει τον πραγματικό της ορισμό. Να περπατάς στα τείχη της Παλιάς Πόλης και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις άν θα ξεπροβάλει η Χατίφα ή ο Μπαηρακτάρης, να νομίζεις ότι ένα χέρι με χίουμορ έφτιαξε αυτά τα δύο μέρη για να μπορείς εσύ να συγκρίνεις την επιτυχία και την αποτυχία, σαν να συγκρίνεις το σκάκι και το τάβλι, τη στρατηγική και την τύχη. Σαν πάς στη Βαλένσια, θα δείς την απόλυτη επιτυχία του ώριμου λαού, το αρμονικό πάντρεμα του παλιού με το καινούριο, την ομαλή εξέλιξη, τη συνοχή και τη συνέχεια στην ιστορία του τόπου. Περπατάς κάτω απο τα τείχη και νοιώθεις το πράσινο, την άθληση, την ποιότητα, την αρμονία. Όπως κανένας μας δεν φαντάστηκε και δεν ονειρεύτηκε να φτιάξει τη Λευκωσία. Ζώντας στη Λευκωσία, το μόνο που μπορείς να εύχεσαι είναι να πάρεις κάτι απο τις εμπειρίες των προηγούμενων, το παράπονο τους για τα μεγαλεία που έχασαν απο τους δικούς τους Αττίλες. Την τελευταία βδομάδα, μέσα απο τους Λάτρεις της Λευκωσίας κατάφερα και ξεδίπλωσα όλη αυτή την τραγική και ανομολόγητη ιστορία των δικών μας Αττίλων, αυτών που αναπλάθουν και αναμορφώνουν φροντίζοντας να μην αφήνουν την ιστορία μας να συνεχιστεί. Τραγική επισήμανση, αυτός ο τόπος διαχρονικά είναι παραδομένος σε λαοπλανείς παπαγάλους που καταφέρνουν να επιβάλουν την δική τους μυωπική άποψη στην άβουλη μάζα και να αποξενώσουν όλους όσους έχουν όραμα και όρεξη για ποιότητα.
Αστείο του καιρού μας και του τόπου μας, το ότι η κάθε ανάπλαση και η κάθε αναμόρφωση έχει την ικανότητα να συνλίβει το παλίο και να δημιουργεί κάτι το εντελώς καινούριο, το άσχετο με τον τόπο και το χρόνο, απόρροια της δική μας ανικανότητας, μετριότητας, παρακμής, κατάντιας και επιλογής. Πιό αστείο, η διαχρονική μας τάση να κατηγορούμε τον ξένο Αττίλα για τα δεινά μας, την ίδια ώρα που ο δικός μας Αττίλας είναι πιο εγκληματικός, πιο αμείλικτος, πιο υπεύθυνος για την κατάντια μας..
